Lady gaga judas tekst jak się czyta? po angielsku oczywiście. Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-09-17 20:03:32. Felicita - Albano & Romina Power zobacz tekst, tłumaczenie piosenki, obejrzyj teledysk. Na odsłonie znajdują się słowa utworu - Felicita. Zazwyczaj narzędzia do dyktowania online i narzędzia zamiany mowy na tekst należą do tej samej kategorii i robią to samo. Czasem jednak różnica polega na tym, jak wykonuje się to dyktando na żywo. W przypadku programów mowy na tekst jest zasadniczo pewne, że program jest narzędziem uruchamianym przez zautomatyzowaną inteligencję. Kolejny raz wypomina, że nie zachowuje się jak meżczyzna, iż to co widzi, to tylko wytwór jego wyobraźni. cytat 6: Kobieta ma wyrzuty sumienia. Nie myśli trzeźwo i widzi wyimaginowane rzeczy - jej dłonie są z krwi. Nie myśli w ogóle o mężu. Popada w obłęd. Chciałaby zmyć z siebie grzech, jednak nie da się. zadanie 2 A może masz ochotę na „spaghetti”, „lasagne” lub „cappuccino”. Wszystkie te słowa pochodzą z Włoch, podobnie jak „piano”, „solo” lub „orkiestra”. Możesz też mieć zagranicznego przyjaciela, który czasem odbiera telefon, mówiąc „Ciao!”. Jak zapewne słusznie się domyślasz, Włosi uwielbiają używać Felicita. Felicita' e' tenersi per mano, andare lontano. Szczęście to trzymać się za ręce idąc daleko. la felicita'e' il tuo sguardo innocente. to twoje niewinne spojrzenie. in mezzo alla gente. pośród ludzi. la felicita' e' restare vicini come bambini. to być blisko siebie jak dzieci. 4I0TfZ. Tekst piosenki: Felicità' e' tenersi per mano, andare lontano la felicita' e' il tuo sguardo innocente in mezzo alla gente la felicità' e' restare vicini come bambini la felicità', felicità' Felicita' e' un cuscino di piume, l'acqua del fiume che passa e che va e' la pioggia che scende, dietro le tende la felicita' e' abbassare la luce per fare pace la felicita', felicita' Felicita' e' un bicchiere di vino con un panino la felicita' e' lasciarti un biglietto, dentro al cassetto la felicita' e' cantare a due voci, quanto mi piaci la felicita', felicita' Senti nell'aria c'e' gia' la nostra canzone d'amore che va come un pensiero che sa di felicita' Senti nell'aria c'e' gia' un raggio di sole piu caldo che va come un sorriso che sa di felicita'... Felicita' e' una sera a sorpresa la luna accesa e la radio che va E' un biglietto d'auguri pieno di cuori la felicita' e' una telefonata non aspettata la felicita', felicita' Felicità è una spiaggia di notte, l'onda che parte, la felicità. È una mano sul cuore piena d'amore, la felicità. È aspettare l'aurora per farlo ancora, la felicità, felicità. Senti nell'aria c'e' gia' la nostra canzone d'amore che va come un pensiero che sa di felicita' Senti nell'aria c'e' gia' un raggio di sole piu caldo che va come un sorriso che sa di felicita' Senti nell'aria c'e' gia' la nostra canzone d'amore che va come un pensiero che sa di felicita'... Tłumaczenie: Szczęściem jest trzymać się za ręce idąc daleko Szczęściem jest twoje niewinne spojrzenie wśród tłumu Szczęściem jest pozostać sobie bliskimi jak dzieci Szczęście, szczęście... Szczęściem jest puchowa poduszka, woda w rzece przepływająca Deszcz, który pada za firankami Szczęściem jest pogodzić się przy zgaszonych światłach Szczęście, szczęście... Szczęściem jest szklanka wina z kanapką Szczęściem jest zostawić Ci kartkę w szufladzie Szczęściem jest śpiewać na dwa głosy, jak bardzo mi się podobasz Szczęście, szczęście... Słyszysz, w powietrzu już jest nasza miłosna piosenka Płynąca jak szczęśliwa myśl Czujesz, w powietrzu już jest najgorętszy promień słońca Biegnący jak uśmiech szczęścia Szczęściem jest wieczór z niespodzianką, księżyc w pełni i radio, które gra Kartka z życzeniami pełna uczuć Szczęściem jest nieoczekiwana rozmowa telefoniczna Szczęście, szczęście... Szczęściem jest plaża nocą, uderzająca fala, szczęście. Jest ręka na sercu pełna miłości, szczęście. Jest czekanie na świt, by zrobić to jeszcze raz, szczęście, szczęście... Słyszysz, w powietrzu już jest nasza miłosna piosenka Płynąca jak szczęśliwa myśl Czujesz, w powietrzu już jest najgorętszy promień słońca Biegnący jak uśmiech szczęścia Słyszysz, w powietrzu już jest nasza miłosna piosenka Płynąca jak szczęśliwa myśl Czujesz, w powietrzu już jest najgorętszy promień słońca Biegnący jak uśmiech szczęścia Feliczitae tenersi per mano, andare lontano la feliczitae il tuło sgłardo innoczentein medzo alla dżentela feliczita e restare wiczini kome bambini la feliczita feliczitaFeliczita e łun kuszino di piume lakła del fiume ke passa e ke wa e la piodżia ke szende dietro le tendela feliczitae abassare la luczie per fare pacziela feliczita feliczitaFeliczitae łun bikiere di wino kon un pianino la feliczita e laszarti un bilieto dentro al kasetola feliczitae kantare a due woczi, kłanto mi piaczila feliczita feliczitaSenti nelaria czedżija la nostra kancone damore ke wa kome un pensiero ke sadi feliczitasenti nelaria czedżija un radżio di sole piu kaldo ke wa di feliczitaFeliczitae una sera a sorpreza la luna aczeza e la radio ke wa e un bilieto dauguri pieno di kuori la feliczitae una telefonata non aspettata la feliczita feliczitaFeliczitae una spadżia di note londa ke parte la feliczitaa ena mano sul kuore piena damore la feliczitae aspettare laurora per farlo ankora la feliczitafeliczitasenti nelaria czedżia la nostra kancone damore ke wa kome un pensiero ke sadi feliczita senti nelaria czedżiaun radżio di sole piu kaldo ke wa kome un soriso ke sadi feliczitasenti nelaria czedżia la nostra kancone damore ke wakome un pensiero ke sadi feliczitatam gdzie jest "cz" to się wymawia miedzy cz a ć Ciepłe dni zawsze wymuszają na mnie sięgnięcie po lekturę lekką i mniej angażującą niż czytane przeze mnie kryminały czy thrillery. Wówczas wybieram powieści obyczajowe i liczę, że będą one miały w sobie również nutkę komedii. Stawiając na "Szanowny Panie..." nie wiedziałam czego mogę się spodziewać a jednak ostatecznie lektura miło mnie zaskoczyła. Sięgamy po tematykę dość znaną: młoda bohaterka wkracza w wielkie życie pełna niespełnionych marzeń i ambicji. Liczy na łut szczęścia, który pozwoli jej wybić się z tłumu oraz osiągnąć to co wszystkim się nie udało. Niestety nie jest łatwo, ale na szczęście autorka serwuje nam opowieść w lekkim, zabawną oraz przewrotną, więc pozytywnych emocji wcale nie brakuje. Poznajemy Laurę Colett, naiwną i prostolinijną bohaterkę, która ma dwa życiowe cele: zakochać się oraz napisać powieść. Wydawałoby się, że ich realizacja okaże się banalna, ale nie od dziś wiadomo, że los bywa przewrotny. Dużo więc pojawia się niepowodzeń, dużo rzucania przeszkód pod nogi, ale Laura się nie poddaje, bo ma silny charakter i doskonale wie czego od życia oczekuje. Postanawia również podzielić się z tymi, którzy niekoniecznie życzą jej dobrze, tym co o nich myśli, więc niektóre jej zachowania budzą naprawdę solidną dawkę pobłażliwego śmiechu. Szczerze mówiąc nie polubiłam szczególnie Laury, ale jednocześnie ciekawiły mnie jej przygody. Nie utożsamiłam się z bohaterką, bo nie postępowałabym tak jak ona, ale jej kreacja i tak okazała się sympatyczna dla oka i pozwoliła zatopić się w prostej, niezobowiązującej lekturze. Sporo było śmiechu, zdarzyło mi się czasami wywrócić oczami, ale przede wszystkim byłam ciekawa jak Laura poradzi sobie z miłosnym wyzwaniem i czy faktycznie przy swoim dość marnym talencie poradzi sobie z pisarską karierą. "Szanowny Panie..." to idealna lektura na leniwe popołudnie, kiedy szukamy czegoś lekkiego, niezobowiązującego i jedynie pozwalającego oderwać na chwilę myśli. Książka prosta, ale nie pozbawiona hartu ducha w postaci głównej bohaterki. Można się podczas czytania pośmiać, zrelaksować i spojrzeć na życie z dystansem charakterystycznym dla głównej bohaterki. (, Każda z nas chciałaby być piękna i bogata, każda chciałaby spotkać swojego księcia na białym koniu. Z upływem lat zaczynamy jednak rozumieć, że książę bardzo często bywa zwyczajnym łamagą, a nam urody od czekania nie przybędzie. Co najwyżej możemy zyskać kilka dodatkowych kilogramów, a te nie zawsze nam sprzyjają. Przestajemy też uzależniać bogactwo od czynników zewnętrznych i jeżeli faktycznie chcemy być osobami majętnymi, to zdajemy sobie sprawę z tego, że po prostu musimy wziąć się do pracy. No, prawie wszystkie zdajemy sobie z tego sprawę, bowiem wśród nas są jednostki, które wciąż wierzą zarówno w księcia (który oczywiście musi być brunetem), jak i w swój wielki sukces, który spłynie. Tyle tylko, że nic w tym kierunku nie robią, bo grafomańskich wyczynów do pracy zaliczyć z pewnością nie można. Laura jednak, z determinacją oscylującą pomiędzy geniuszem a głupotą, wciąż wierzy w to, że pisane przez nią romanse odniosą sukces, że otrzyma pracę w redakcji jakiegoś magazynu oraz zacznie wydawać książki. Niestety kolejne redakcje odrzucają jej kandydaturę, a także przykłady tekstów, nawet niekiedy nie siląc się na komentarz. To nie zniechęca jednak Laury, chociaż cierpliwość zaczyna tracić zarówno ojciec, jak i współlokatorka. Laura z uporem tkwi na obranej przez siebie ścieżce, choć jeden z redaktorów, niejaki Michał Żubrowicz, dobitnie (łagodnie mówiąc – nieprzychylnie) wyraził się o jej twórczości, odmawiając współpracy. Odmowa to jedno, ale na krytykę i nazywanie swoich opowiadań infantylnymi, pozwolić nie może. Postanawia zatem wybrać się do owego redaktora, niestety zanim jeszcze ma szansę się z nim spotka, zdoła… rozkwasić nos jego sekretarce. Paradoksalnie, ten wypadek staje się wstępem do dość oryginalnej znajomości. Co więcej, okazuje się, że ostatecznie Żubrowicz pokazuje jej teksty swojej znajomej, zaś Laura dostaje swoją upragnioną rubrykę w redakcji „Romansu na każdy dzień”. A to tylko wycinek z codziennego życia Laury, na które składają się między innymi randki ze świrami wyławiającymi wianki z wody… Jak potoczą się te znajomości Laury? Czy ma szansę na spektakularną karierę? Jak idzie jej pisanie? To tylko kilka z pytań, które zadajemy sobie w trakcie lektury powieści pt. „Szanowny Panie…”. Klaudia Paź, w opublikowanej nakładem Wydawnictwa HarperCollins książce, przedstawia nam świat dość mocno oryginalnej kobiety o wielkich marzeniach. To, czy zakrawają one o głupotę, czy są wynikiem niedojrzałości bohaterki, jest sprawą wtórną, bowiem ostatecznie okazuje się, że warto jednak te cele mieć, nawet jeśli wydają się one mało realne. Powieść będąca komedią romantyczną, z bohaterką tak bardzo w stylu Bridget Jones, uwiedzie wszystkich, lubiących lekturę lekką, ale nie infantylną. To również powieść motywacyjna dla tych wszystkich, którzy nie wierzą, że ich życie się może nagle odmienić, że za rogiem czeka niespodzianka (chociażby w postaci przystojnego bruneta albo dobrej kawy). (Qultura słowa, Laura od dziecka marzy, by zostać poczytną pisarką, a także o spotkaniu wielkiej miłości. Nikt w nią nie wierzy, ani przyjaciółka, ani rodzice. Ona jednak ma jeden obrazek w głowie, który nie pozwala jej przestać walczyć o marzenia: jest sławną pisarką, a na jej wieczór autorki przyszły tłumy, a za jej plecami stoi brunet wpatrzony w nią. Laura nie wie jeszcze czy najpierw zacząć od szukania bruneta, czy pisania książki, ale wie jedno - że na pewno jej się uda. Laura w poszukiwaniu pracy wysyła próbki swojej twórczości do różnych gazet. Tak nawiązuje się jej e-korepsondencja, a następnie znajomość, z Michałem Żubrowiczem, redaktorem naczelnym. W jej życiu pojawia się także inny mężczyzna, który łowi jej wianek z wody. Przez splot różnych wydarzeń z żadnym nie ma okazji się spotkać, a właśnie dostała zaproszenie na ślub byłego narzeczonego... Musicie przyznać, że jej życie pełne jest niespodzianek. Szanowny Panie... to książka lekka, pełna chumoru, idealna na letnie popołudnie, ale nie jest też pozbawiona wad. Głównym jej mankamentem jest postać bohaterki. Laura była infantylna, głupia, dziecinna, lekkomyślna, kapryśna, zarozumiała i miała poglądy jak poprzednie pokolenie kobiet. Ciągle upierała się przy tym, że Michał powinien publikować jej felietony w swojej gazecie, chociaż jego gazeta obracała się wokół zupełnie innej tematyki. W odpowiedzi na to obrażała się, a nawet robiła awantury. Najbardziej jednak zdenerwowało mnie, kiedy wypominała swojej przyjaciółce cellulit, ale kiedy ta znalała już chłopaka, to namawiała ją na lody mówiąc, że teraz to już może, bo kogoś ma. Przed każdą randką też chodziła do salonu, żeby wyglądać jak najbardziej zjawiskowo. Ja rozumiem, że zawsze chcemy wypaść dobrze i się podobać, ale tutaj takie specjalne szykowanie się dla faceta, żeby aż tak się spodobać, było dla mnie jednak trochę odpychające - jakby kobieta nie mogła zaimponować niczym innym jak tylko wyglądem. Co do Michała, to powiedziałabym, że facet złoto - inteligenty, przystojny i z klasą. Aż się dziwiłam, że z tą babą wytrzymał. Bardzo go polubiłam i żałowałam jak zniknął w pewnym monecie z powieści. Najbardziej polubiłam jego tajemniczą postać na początku, zanim pojawił się fizycznie w życiu Laury, a jedynie pisał wiadomości. Strasznie mnie wtedy sobą zaciekawił i aż sama miałam ochotę go poznać. To był chyba najciekawszy element tej książki, która swoją drogą podobała mi się i żałuję jedynie, że Laura nie okazała się lepszą bohaterką, bo wtedy ta historia byłaby jeszcze przyjemniejsza w odbiorze. (Królewskie Recenzje, Laura, na pozór naiwna i infantylna, ma dwa wielkie marzenia: zostać poczytną pisarką i spotkać miłość życia. Swoje myśli i szeroko zakrojone plany powierza pamiętnikowi, dzięki któremu czytelnik zagłębia się w jej historię – grafomanki, która głęboko wierzy w swój talent i tą wiarą przenosi góry. „Przyjdzie dzień, gdy stanę w blasku chwały, a oni wszyscy, którzy mają mnie teraz za nic, staną w kolejce po autograf. Ach, marzę, marzę o tym dniu. Pławię się w jego rozkosznym zapachu, smaku, w atmosferze splendoru. I gdy tak zamykam oczy, widzę jeszcze kogoś. Stoi za mną, gdy rozdaję autografy. Wysoki brunet, przystojny, wpatrzony we mnie. Tak... Czekam niecierpliwie na ten dzień. Muszę zrobić jakiś plan. Czy powinnam zacząć od szukania bruneta, czy od wydania mojej książki? Może książka najpierw, albo zobaczę, jak to się ułoży. Jedno jest pewne: uda się”. Ta pozycja jest świetna jeśli chcecie sobie poprawić humor. Sporo tutaj zabawnych wątków, zabawne dialogi, przy tej książce nie uda się nie uśmiechnąć. Zabawia, relaksuje i umila czas. Przeurocza, różnorodni bohaterowie, fabuła mało oryginalna, ale nadrabia humorem, ciekawymi bohaterami. Z przyjemnością śledziłam dalsze losy Laury, która mnie po prostu ubawiła. Typowa komedia romantyczna, która z pewnnością wzrusza, spowoduje wybuchy śmiechu i sprawia, że czas nam szybko ucieka przy tej lekturze. Myślę, że warto zwrócić uwagę na tę powieść, bo zdecydowanie jest o niej za cicho. ( Lekka, dająca odprężenie opowieść o młodej kobiecie, Laurze, odrobinę szalonej, nieco może infantylnej. Laura ma dwa marzenia, chce znaleźć mężczyznę swojego życia i zostać poczytną pisarką. Wiele, za dużo, a może wręcz przeciwnie. W każdym bądż razie nic nie jest łatwe gdy los rzuca kłody pod nogi. Laura jest w trakcie pisania powieści miłosnej. Sporo, ba większość przedstawionych w niej sytuacji, problemów pochodzi z jej własnego życia. A ma o czym pisać, oj ma. Pozostała część książki to jej marzenia, plany jak powinna wielka miłość wyglądać. Efekt końcowy jest hmmm... co najmniej dziwny. Sama bohaterka, no cóż... Laura, w której cechach odnajdzie się wiele czytelniczek, jest trochę zwariowana, odrobinę infantylna, z pewnością bezczelna i uparcie prąca do przodu. Nietaktowna, bezrefleksyjna, chociaż niektórzy mogliby ją określić jako szczerą i wiedzącą czego chce. Nie ukrywam, mnie takie osoby męczą, nie lubię ich i nie polubiłam zbytnio Laury. Bardzo mi daleko do cech Laury. Może dlatego ta postać nie przypadła mi do gustu. I tej jej infantylne dialogi, rozważania... (...) Co mam zrobić? Przecież to cudowne co on zrobił, ale i przerażające! Nie wiem, jak się zachować, ale mój mózg wysyła mi tylko jedną odpowiedź. Bez chwili zastanowienia, rzucam się na niego, krzycząc… W jej życiu pełno gaf, absurdalnych sytuacji, które relaksują czytelnika, można się z nich pośmiać. Lektura odpręża mimo, iż postaci się nie lubi, ja nie polubiłam, ale w sieci pełno chwalebnych postów o Laurze. No cóż, o gustach się ponoć nie dyskutuje. Sama książka napisana w formie pamiętnika, w którym śledzi się dzień po dniu perypetie i wynurzenia Laury. I tu spory plus. W przeciwieństwie do głównej bohaterki inne postaci są naprawdę ok. Tacy zwykli ludzie, z którymi wiele osób się utożsami. Trochę szokuje ich zestawienie z infantylną, bezczelną oraz mocno irytująca Laurą. Nie wiem, czy zabieg był zamierzony. Wyszedł ciekawie. Książka ciekawa, choć do dobrej literatury zapadającej w pamięć sporo jej brakuje. Trochę śmiechu, kuriozalnych sytuacji, odrobina refleksji i chwila zastanowienia...jak ja bym w danej sytuacji postąpiła. Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale nie jest to też zła książka. Ot lekkie, relaksujące czytadło z bohaterką, która bardzo nieprzypadła mi do gustu. Ponownie do tej książki nie wrócę, ale nie żałuję, że ją przeczytałam. (Katarzyna Maciejewska, Lubię czytać debiuty. Ostatnio mogłam zapoznać się chociażby z “Za kurtyną: Apogeum” Laury Savage, a jakiś czas temu dostałam propozycję zrecenzowania pierwszej powieści Klaudii Paź pt.: “Szanowny Panie”. Główną jej bohaterką jest Laura, posiadająca dwa marzenia: chciałaby znaleźć miłość życia, a także zostać pisarką. Swoje myśli i emocje przelewa na kartki pamiętnika, z których czytelnik może odtworzyć całą jej drogę ku spełnieniu swoich pragnień. Niestety między mną a Laurą nie zaiskrzyło. Na początku ją lubiłam, jednak jej zachowanie (np. narzucanie terminu spotkania autorskiego, czy też odpowiedź do redaktora, który odrzucił jej ofertę współpracy) spowodowało, że przestawałam czuć do niej sympatię, chociaż muszę przyznać, że scena z kawą podbiła moje serce i nawet się przy niej uśmiechnęłam. Dawno nie czytałam niczego, co zostało napisane w formie dziennika, tak więc była to dla mnie naprawdę miła odmiana. Cała powieść jest na swój sposób bardzo urocza i szybko się ją pochłania. Jeżeli więc lubicie lekkie książki obyczajowe, to zachęcam do samodzielnego wyrobienia sobie zdania o tej pozycji. Będę czekać na kolejne powieści autorki żeby przekonać się, czy i jak zmieniło się jej pióro. (AMN, Laura ma tylko dwa marzenia i śmiało dąży do ich zrealizowania. Pragnie znaleźć miłość swojego życia i zostać sławną pisarką. No cóż, na razie nic jej z tego nie wychodzi. Na horyzoncie nie widać żadnego mężczyzny, a kolejne redakcje odmawiają przyjęcia jej do pracy. Jednak ona nie zamierza się poddawać, nawet kiedy pewien pan w bardzo niemiły sposób odmawia jej przyjęcia do pracy. Wręcz przeciwnie, zamierza mu odpisać w takim samym stylu, a w wolnym czasie (którego wcale jej nie brakuje) pisać dalej swoją własną książkę. Nadchodzi dzień, w którym udaje jej się znaleźć prace, która jest po części spełnieniem jej marzeń. Na dodatek na horyzoncie pojawia się ciekawy mężczyzna i to nie jeden. Czy Laura spełni swoje marzenia? Czy odnajdzie miłość? Czy zostanie pisarką? Książka, której nie da się przeczytać, zachowując powagę. Było w niej tyle śmiesznych momentów, że odradzam czytanie w nocy, kiedy inni śpią, wybuchów śmiechu po prostu nie dało się powstrzymać. To historia o spełnianiu marzeń, o miłości. Czyta się ją dość szybko, z ciekawością śledząc losy Laury. Bardzo spodobało mi się to, że poznajemy historię, Laury, a także czytamy fragmenty jej książki, które są na tyle długie, że bez problemu wiemy o co, w niej chodzi. Główną bohaterką jest kobieta z dość specyficznym podejściem do życia i muszę przyznać, że mnie się ono podobało. Laura nie poddaje się, pomimo niejednej porażki, próbuje dalej i to z podniesioną głową. „Szanowny Panie...” to książka, która znacząco poprawia humor. Mnie się podobała i z przyjemnością polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA (Mama, żona - KOBIETA, ( Lubię zapoznawać się z lekkimi pozycjami i z tego też powodu postanowiłam skusić się na tę lekturę. Jeżeli prezentujemy ją jako pozycję w ramach relaksu to w tej roli sprawdzi się doskonale. Nie jest ona za mądra, jednak nie o to w tym chodzi. ,,Szanowny Panie..." to utwór dość przewidywalny, jednak z drugiej strony bardzo wciągnęłam się w tę historię. Nie dość, że jest to dość obszerna pozycja dla miłośników takich książek to bardzo szybko udało mi się z nią zapoznać. Lekkie lektury zachęcają do sięgnięcia po inne tytuły, które pozwalają odpocząć po ciężkim dniu. Główną bohaterką jest kobieta, która początkowo nie pracuje, bierze w tajemnicy pieniądze od matki, mieszka z przyjaciółką i marzy o zostaniu pisarką. Podczas tworzenia zakłada swoją opaskę natchnienia i pisze powieść. Ma już zaplanowaną dokładną datę wieczoru autorskiego, a nie ma jeszcze wydanej książki. Po wysłaniu oferty redaktor odpisał, że jej pozycja jest infantylna i w ten sposób postanowili ze sobą korespondować z tytułowymi zwrotami. Czy po początkowym spięciu uda im się nawiązać nić porozumienia? Lektura nie wnosi nic do życia oprócz sporej dawki humoru, której każdy z nas potrzebuje. Miło spędziłam czas z tą pozycją i nie żałuję, że postanowiłam skusić się na ten tytuł. W związku z tym uważam, że jest to idealna propozycja dla osób, które lubią zaczytać się w takiej lekkiej powieści obyczajowej. Od początku wiadomo w jaki sposób się skończy jednak z ciekawością śledziłam dalsze perypetie głównych bohaterów, w tym pisarki Laury i redaktora Michała. (Paulina, Felicita oto właśnie ta chwila, tak odmieniła nasFelicita taka jedna jedyna chwila co mija jużFelicita która w nas uderzyła wszystko zmieniła w cudFelicita, FelicitaFelicita obudziła mnie chwila świat otworzyła miFelicita bo wyrwała nas ona z ramion szarugi dniFelicita ta porwała nas chwila w niebo wrzuciła nasFelicita, FelicitaFelicita, ja szukałem gdzieś szczęścia bardzo daleko takFelicita, ono było tak blisko obok tak blisko mnieFelicita w jednej chwili tak nagle stało się jasne toFelicita,FelicitaSzczeście – ta chwila jest w nasLecz znaleźć ją w sobie ty musisz już samPrzeżyj tę chwilę, żyj niąTo FelicitaSzczeście – to chwila co trwa przez momentI mija, ucieka jak wiatrŁap więc tę chwilę i ceń,To FelicitaFelicita jak nas tutaj znalazła mury zburzyła w nasTa chwila- jak w jednej chwili znajomiw drugiej kochani takFelicita I twój głos w telefonie złączone dłonieTo felicitaFelicitaFelicita, byłaś kiedyś jak rzeka obca, daleka leczFelicita lecz gdy bieg swój zmieniłaś do mnie wróciłaś iFelicita znowu razem płyniemy chwilą złączeni toFelicita, felicitaSzczeście – ta chwila jest w nasLecz znaleźć ją w sobie Ty musisz już samPrzeżyj tę chwilę, żyj niąTo FelicitaSzczeście – to chwila co trwa przez momentI mija, ucieka jak wiatrŁap więc tę chwilę i ceń,To FelicitaSzczeście – ta chwila jest w nasLecz znaleźć ją w sobie Ty musisz już samPrzeżyj tę chwilę, żyj niąTo FelicitaSzczeście – to chwila co trwa przez momentI mija, ucieka jak wiatrŁap więc tę chwilę i ceń,To Felicita Moja nauczycielka, pani Gorham, powiedziała kiedyś, że każda historia powinna mieć intrygujący początek. Na przykład taki:Staliśmy i patrzyliśmy, jak laboratorium staje w mogłem siedzieć bezczynnie, gdy chmara gigantycznych owadów pożerała naszą tym razem nie będzie aż tak porywającego wstępu. Tamtego dnia poszedłem do biblioteki. Wybrałem się tam dlatego, że była sobota i nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Ani mama, ani tata, ani starsza siostra, ani nawet mój młodszy braciszek. A już na pewno nie mój starszy brat, Jackson. Ostatnie zdanie jest w pewnym sensie podchwytliwe. Prawda jest taka, że dziewięć miesięcy temu Jackson uciekł z domu. Nie chciałem na początku ujawniać tego faktu. Myślałem, że zachowam go w tajemnicy i wyciągnę go na światło dzienne w jakimś dramatycznym momencie – tadam! – ale bardzo tego nie lubię w innych opowieściach. Nie. Mój brat uciekł z domu i nikt nie miał zielonego pojęcia, gdzie się w znacznym stopniu wyjaśnia, dlaczego nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. No, a teraz wracamy do nie, momencik. Zanim opowiem, co się wydarzyło w bibliotece, powinienem się wielu książkach główny bohater ma oryginalne, warte zapamiętania imię. Na przykład Scout albo Katniss Everdeen, albo Matylda Wormwood. Ja nie mam takiego szczęścia. Nazywam się po prostu Hartley. Hartley Joshua Staples. Nie jesteśmy bogaci. Jesteśmy typową rodziną z klasy średniej. A raczej, jak mawia tata, jesteśmy p o r z ą d n ą rodziną z klasy średniej. Sam nie wiem, dlaczego uważa, że to brzmi myślicie, że teraz powiem wam coś ciekawego o sobie: jaką muzykę udostępniam, jakie mam problemy w szkole albo że podoba mi się dziewczyna z długimi włosami, która siedzi w ławce przede mną na ale szanujmy się, okej?A teraz naprawdę wracamy do publiczna w Whirton jest wielkości domku kempingowego. Może dlatego, że kiedyś to b y ł taki domek. Biblioteka pierwotnie mieściła się w piwnicach ratusza, ale w 2017 roku nasze miasto nawiedziła Wielka Ulewa – przynajmniej ja tak nazywam to wydarzenie – i piwnice zostały zalane. Wszystkie książki uległy zniszczeniu. Władze miasta doszły wówczas do wniosku, że piwnica to nie jest najlepsze miejsce na polegał na tym, że miasto nie miało pieniędzy na wybudowanie prawdziwej biblioteki. I w tym momencie na scenie pojawia się George myśleliście, że na tym etapie ewolucji gatunku ludzkiego zdążyliśmy już zapomnieć o instytucji miejscowego dziwaka. Otóż nic z tych rzeczy. Prawdę mówiąc, w naszym mieście jest ich całkiem sporo. George Smythe jest emerytowanym listonoszem i jak najbardziej czynnym wynalazcą. Kiedyś wierzył, że każdy może zbudować lepszą i tańszą rakietę niż Amerykanie, Rosjanie czy Chińczycy. Dlatego też sprzedał wszystko, co posiadał, łącznie z domem, żeby kupić części do swojej rakiety, a następnie przeprowadził się do starego domku kempingowego na opuszczonej naprawdę zbudował rakietę. Na pierwszy rzut oka była zaskakująco podobna do silosu na zboże. Wokół podstawy Smythe przymocował beczki na olej, a czubek zrobił z zespawanych drzwi samochodowych. Miejscowym radnym bardzo zależało, żeby nasze miasto zasłynęło na świecie, ale nie chcieli, żebyśmy stali się pośmiewiskiem. Zwołali pilne zebranie, by przedyskutować, jak można powstrzymać George’a Smythe’a, by nie odpalił swojej rakiety. George jednak dowiedział się o zebraniu i zakusach radnych. Tej samej nocy podpalił to nie pomyłka. Rakieta Smythe Galaxy One miała lont jak petarda. I tak też właśnie wyleciała w górę. Odpadł jej czubek, a ze środka wydobyły się przepiękne fajerwerki. A na koniec całość powaliła George’a. Spadające iskry spowodowały pożar, w którym spłonęły pobliski drewniany płot i kurnik. Przez miesiąc w całym mieście unosił się zapach pieczonego Smythe’owi postawiono zarzut narażenia bezpieczeństwa publicznego czy jakoś tak, ale niedoszły wynalazca postanowił zamieszkać u siostry i obiecał, że to się więcej nie powtórzy, więc skończyło się na grzywnie. Przez jakiś czas nie chciał jej zapłacić, ale w końcu zgodził się przekazać miastu swój domek kempingowy, który po tym wszystkim nie był mu już potrzebny. Resztę już znacie. Władze miasta przeniosły domek w pobliże straży pożarnej i urządziły tam bibliotekę, znaną też jako Miejsce, Gdzie Umierają miasteczku Whirton nie przywiązywano wielkiej wagi do czytania książek. Dlatego też roczny budżet dla biblioteki wynosił... zero. To oznacza, że zbiory pochodziły wyłącznie z darowizn od ludzi, którzy oddawali stare, niepotrzebne książki. W ten sposób biblioteka dorobiła się całego regału romansów w miękkich okładkach, drugiego regału z kryminałami opartymi na faktach, a także kolekcji czasopism dla przedsiębiorców pogrzebowych. Wśród zbiorów nie było ani jednej książki Charlesa Dickensa, Rowling czy czy owak, była sobota, a ja nie miałem nic lepszego do roboty, więc poszedłem pieszo do biblioteki. Kiedy wszedłem do środka, usłyszałem, że ktoś mnie woła z zaplecza. Dawniej mieściła się tam sypialnia George’a Smythe’a.– Ricky Stackhouse, czy to ty?– Niestety nie, pani Scheer.– Bo jeśli to ty, Ricky, to masz przetrzymaną książkę o pszczelarstwie!– Nie, pani Scheer. To Hartley Scheer stanęła w drzwiach. Przypuszczam, że chciała się upewnić, że to na pewno nie Ricky Stackhouse podający się niecnie za Hartleya Staplesa. Na szyi miała zawieszone okulary, choć bibliotekarki na świecie zarzuciły już ten zwyczaj, bo wszyscy się z tego śmiali. Pani Scheer była ostatnim takim przypadkiem.– Jesteś pewien? – zapytała. – Wyglądasz zupełnie jak Ricky.– On jest rudy. I dobre piętnaście centymetrów wyższy ode mnie.– To jak zobaczysz Ricky’ego Stackhouse’a, powiedz mu, że w tej chwili to nasza jedyna książka o pszczelarstwie i ma ją oddać. – Oczywiście, przekażę. Mogę się rozejrzeć?– Zapraszam. Pan Andruszko właśnie przekazał pudło książek. Znasz może język ukraiński?Zaprzeczyłem, na co pani Scheer tylko pokręciła głową, jakby chciała powiedzieć: czego oni was w tych szkołach uczą? Ponieważ biblioteka nie dostawała żadnych środków od miasta, pani Scheer również pracowała tu jako wolontariuszka. Kiedyś była psią fryzjerką, ale po jakimś czasie dostała uczulenia na teraz na zaplecze, a ja zacząłem rozglądać się po regałach. Najpierw podszedłem do półki z powieściami dla młodzieży. Liczyłem na to, że być może znajdę jakąś książkę opowiadającą o czymś innym niż o dziecku, któremu umiera matka, ojciec czy dziewczyna albo którego matka, ojciec czy dziewczyna zamienili się w wtedy coś przykuło moją to jest wreszcie ten intrygujący moment, więc możecie sobie wyobrazić jednej książki wystawała karteczka. Wyglądała jak rożek pocztówki lub kartki z życzeniami urodzinowymi. Nie zastanawiając się wiele, wyjąłem rzeczywiście miała kształt i rozmiar pocztówki. Widniały na niej obrazki i słowa, które razem tworzyły coś na kształt kolażu. Nie był to jednak oryginał z ponaklejanymi fragmentami o różnych fakturach, lecz prawdopodobnie się bacznie obrazkowi, jak gdyby to była co najmniej Mona Lisa. Uważnie czytałem napisane na niej słowa, jak gdyby wyszły spod pióra wielkiego poety, jak Yeats czy Emily Dickinson. (No dobra, nie czytałem wierszy żadnego z tych dwojga, ale przynajmniej wiem, że byli znakomitościami). Zastanowiło mnie tylko to: kto tak nienawidzi flag? Jedna powiewała nad naszą szkołą, dwie nad ratuszem i kolejna nad urzędem była jeszcze flaga na domu pana Honegger pochodzi ze Szwajcarii. Chyba tęskni za ojczyzną, bo parę lat temu postawił sobie na trawniku słup, a na nim zawiesił wielką flagę Szwajcarii. Każdego ranka wychodzi przed dom w szlafroku i kaloszach, by wciągnąć ją na maszt, a wieczorem ją ściąga – w tym samym stroju, który uzupełnia dodatkowo plastikowym hełmem strażackim. Czasami przychodzą okoliczne dzieciaki, by oglądać ten rytuał. Ale przynajmniej pan Honegger niczego nie wysadził w powietrze. Wracając do osoby, która napisała tę wiadomość: dlaczego miałaby się sprzeciwiać flagom? I wtedy do głowy przyszło mi pewne słowo. A n a r c h i s t a. Albo jakoś tak. Ale wiedziałem, co to znaczy. To taki buntownik albo po prostu staroświecki sobie też o jeszcze jednej fladze, na której widniało godło szkolnej drużyny piłkarskiej, czyli Whirton Warriors: lew z tarczą i włócznią. Jak się nad tym dobrze zastanowić, nie ma to zbytniego sensu, bo przecież kiedyś ludzie polowali na lwy właśnie włóczniami. W zeszłym roku mój brat Jackson zabrał mnie na mecz tej drużyny. Dla ucznia szkoły podstawowej to było nie lada przeżycie. Na trybunach było pełno rozemocjonowanych kibiców, dwie drużyny zacięcie ze sobą walczyły, a my z bratem zagrzewaliśmy ich do gry i zajadaliśmy się popcornem. Kiedy w końcu Warriors zdobyli punkt (tak się to chyba mówi), poderwaliśmy się gwałtownie, wysypując przy tym popcorn na siedzących przed nami ludzi. Była kupa śmiechu. Jackson obiecał, że w tym roku też zabierze mnie na mecz. Ale tego nie jak już wiecie, uciekł z może autor tej karteczki nie lubi futbolu. Ale na pewno l u b i piratów. A to akurat zabawne. No, może nie aż tak, jeśli mówi się o prawdziwych współczesnych piratach grasujących na Oceanie Indyjskim lub niedaleko wybrzeży Singapuru, ale zdecydowanie fajne, jeśli mamy na myśli Kapitana Haka z Piotrusia Pana, Kapitana Cruncha z pudełka płatków śniadaniowych albo te koszmarne filmy z serii Piraci z kto napisał tę karteczkę, prawdopodobnie myślał o właśnie t a k i c h piratach. Co jeszcze zwróciło moją uwagę? W lewym rogu kartki zauważyłem dwie litery. Na początku wydawało mi się, że to słowo, ale potem dostrzegłem kropkę po każdej literze: Skojarzyłem, że to mogą być inicjały (może autora karteczki?). W takim razie dlaczego ktoś zapisał je małymi literami?Może z tego samego powodu, dla którego nie lubi flag. Może nie chce pozować na ważniaka. A poza tym rezygnacja z wielkich liter jest awangardowa – tak robił poeta cummings. A jego twórczość akurat znam!Właściwie uznałem, że karteczka jako taka jest całkiem fajna. I ciekawa. Włożyłem ją do tylnej kieszeni dżinsów.– Dziękuję bardzo, pani Scheer! – zawołałem. – Do widzenia!– Pamiętaj, żeby przypomnieć Ricky’emu Stackhouse’owi o książce o pszczelarstwie!Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

felicita tekst jak się czyta